Odcinek 15

Po godzinie od omdlenia dziewczyna obudziła się. Szybko usiadła na podłodze wykonanej z czarnych płyt. Później wstała i wyprostowała się. Czuła, że coś jest nie tak. Sztywno rozejrzała się po pokoju. Widziała puste, szare ściany. Na środku pomieszczenia na czarnym, (bardzo mrocznie czarnym, aż za mrocznie) skórzanym z diamentowymi wstawkami fotelu siedział Jacob. Zmierzwił sobie ręką zielone z fioletowymi pasemkami (ciekawe, kiedy je sobie zrobił) włosy. Głęboko odetchnął. Nikt nie wiedział o czym myślał chłopak. Zwykle elfy swobodnie przesyłały myśli do siebie. Tamtym razem Jacob przerwał telepatię między nim, a rodem. Umieli to tylko nieliczni, ci, którzy byli ważną osobą. Po chwili podpierania się na ręce i spoglądania w sufit powiedział krótko.

• Moje polecenia są dla ciebie rozkazem.

Sara mimowolnie przytaknęła. Chciała się przeciwstawić, cokolwiek powiedzieć, ale nie mogła. Coś w środku jej na to nie pozwalało. Przez głowę przemknęła jej myśl. Problem polegał na tym, że była cudza. Słyszała jak ktoś w jej głowie ostro krzyczy: „Idź z Jackiem, słuchaj go ”. Później jakiś inny głos wdarł się do mózgu dziewczyny. Tym razem był to miękki, aksamitny ton: „I się nie stawiaj”. Od razu wiedziała, że to musiał być Jack. Sara obróciła się i ujrzała chłopaka. Wyglądał na około siedemnaście lat. Dziewczyna była pewna, że Jack to elf. Zdradzały go spiczaste uszy. Odznaczał się też wysokim wzrostem, liczył sobie chyba ponad metr dziewięćdziesiąt. Miał piękne, duże oczy o kolorze ciemnej czekolady. Lekko falowane, kruczoczarne włosy zakrywały mu część czoła. Obcisła koszulka uwydatniała jego muskularny tors, na który na pewno pracował miesiącami. Ubrany w dość sportowy (bardzo wygodny) strój nonszalancko żuł gumę.

• Mam iść z nim?- zapytała rozmarzona.
• Tak, masz iść ze mną- odpowiedział wyjmując z kieszeni spodni o kolorze moro mapkę, którą dokładnie obejrzał.
• No, to za mną- oznajmił z uśmiechem.
• Nie tak słodko- zwrócił mu uwagę Jacob.
• Spokojnie, spokojnie...- odparł i wyszedł razem z Sarą.

Po pokonaniu schodów doszli do głównego korytarza. Jack nie odzywał się, a dziewczyna tak bardzo pragnęła usłyszeć jego głos. W głowie młodej kobiety kłębiły się myśli. Zastanawiała się dokąd zmierzają.

• Co tam u ciebie?- zapytał, jakby znał się z Sarą od lat.

Dziewczyna nie zwróciła na niego uwagi.

• A oto cel naszej małej podróży- rzekł Jack i wskazał na półkoliste wejście do wielkiej sali.

Sara wyrwała się do przodu i z impetem wbiegła do pomieszczenia. Na drodze stanęła jej młoda, jasnowłosa elfka, która zakomunikowała z uśmiechem na twarzy.

• Witaj wśród swoich!